Het wielerseizoen 2012 is alweer een tijd lang aan de gang en het leek mij dus hoog tijd weer eens bij te praten met Jérémy Roy. Voor de tweede keer heeft Jérémy ook dit jaar weer ingestemd met regelmatige interviews voor velowire.com. De laatste keer dat we met hem spraken was op de wegen rondom Moussy-le-Vieux in december.

In dit interview kijken we terug op de start van zijn seizoen en werpen we een blik op Parijs-Nice die binnenkort van start gaat ...

VW : Terugkijkend op de winterperiode, hoe brengt een renner zoals jij deze door?
JR : De winterperiode vliegt voorbij. Ik heb mijn fiets drie weken niet aangeraakt. Daarna ben ik begonnen met mijn mountainbiketocht die georganiseerd wordt door mijn wielerclub en mijn fanclub. Dat is dus een behoorlijke zware nieuwe start, 60 kilometer op de mountainbike. Vervolgens ben ik weer gaan opbouwen tot aan de eerste stage in Moussy waar we weer langere afstanden zijn gaan rijden.
Daarnaast heb ik toch ook wat tijd door kunnen brengen met mijn familie, met mijn dochtertje en met mijn vrouw die met ouderschapsverlof is dus dat was geweldig deze winter!

VW : Tot op een gegeven moment hebben we een behoorlijk zachte winter gehad dit jaar. Heeft zoiets nog invloed op jouw winterprogramma?
JR : Aangezien Australië voor mij op het programma stond kwam dat goed uit want ik heb dus goed kunnen trainen ... totdat ik terugkwam want eind januari werd het inderdaad allemaal wat ingewikkelder met de sneeuw en de extreem lage temperaturen. In mijn departement was ik opgesloten vanwege de sneeuw want er werd niet veel gedaan om de wegen sneeuwvrij te maken. Een week lang heb ik alleen maar stukjes gereden op mijn mountainbike en natuurlijk op de hometrainer. Ik wilde geen risico nemen op de weg want het was echt veel te gevaarlijk, vooral met de gladheid en ijsvorming aan de kant van de weg, vreselijk ...

VW : Je gaf al aan dat je seizoen dit jaar begon in de Tour Down Under in Zuid-Australië. Dat moet wel goed doen dat het daar hoogzomer is in het begin van het seizoen?
JR : Ja, ik hou van de warmte dus voor mij is dat geen probleem! We hebben lekker weer gehad, het was warm, alles was perfect voor deze eerste wedstrijd en we hebben daar kunnen fietsen zoals ik dat graag doe. Ik ging er heen met behoorlijk hoge ambities, om punten te sprokkelen voor de WorldTour, in een etappe of in het eindklassement. Maar ik heb me een beetje laten verrassen in de etappe van Willunga waar uiteindelijk een kopgroep werd gevormd maar ... na de eerste doorkomst op de top van de klim, door de wind op het vlakke stuk bovenop. Ik reed op dat moment rond de 25ste plek en uiteindelijk kwamen 20 renners voorop aan de voet van de laatste klim ... de waaier vormde zich net voor mij en het is me niet gelukt het gaatje dicht te rijden.
Ik was dus een beetje teleurgesteld door deze etappe want ik denk dat ik daar op zijn minst een top 15 plek zou hebben kunnen pakken. Het slotstuk van de etappe is niet echt iets wat me ligt aangezien het bergop ging maar ik voelde me erg goed die dag.

De andere dagen was het moeilijker om hoog in de etappeuitslag te eindigen want het eindigde vaak met een sprint, met een grote groep, met uitzondering van één van de etappes waar we met zo'n 50 man aan de finish kwamen en ik 11de werd (dat was de de 4de etappe tussen Norwood en Tanunda), de etappe werd gewonnen door Oscar Freire.

VW : Australië is op dit moment toch nog een relatief nieuw land voor de internationale wielersport. Hoe is de sfeer daar? Is de wielersport er net zo populair als in Frankrijk of België bijvoorbeeld?
JR : De Tour Down Under is erg populair. De organisatie is perfect, ze hebben van alles rondom de wedstrijd weten op te zetten: zo heb je de Amateuretappe van de Tour Down Under, de tentoonstelling, toegang tot de werkstands van de mecaniciens waar iedereen kan zien hoe onze fietsen onderhouden worden. Wat natuurlijk helpt is dat we allemaal in hetzelfde hotel zitten en gedurende de hele wedstrijd op dezelfde plek. Dat maakt het makkelijker om evenementen rondom de wedstrijd op te zetten. De stands van de ploegen zijn in een grote tent waardoor er behoorlijk wat bezoekers langs komen. Ze hebben ook de benodigde merchandising rondom de Tour Down Under dus dat trekt ook veel mensen aan. Bij start en finish is er altijd heel veel publiek. Onderweg is er helaas wat minder publiek, maar toch blijft het heel populair voor een wielerwedstrijd.

VW : Je had het over de goede organisatie. Op dit moment heeft deze wedstrijd de UCI WorldTour status en staat daarmee op hetzelfde niveau als Paris-Nice, Tirreno-Adriatico of het Critérium du Dauphiné bijvoorbeeld. Vindt jij dat deze wedstrijd, die toch bekend staat als een wedstrijd voor pure sprinters*, deze status verdiend en echt vergelijkbaar is met deze meer klassieke wedstrijden?
JR : Het is natuurlijk best vreemd om meteen te beginnen met een ProTour** wedstrijd. De punten zijn voor de sprinters die in vorm zijn in het begin van het seizoen, voor anderen is het moeilijk daar punten te pakken. Alhoewel, het algemeen klassement was dit jaar toch iets anders dan anders vanwege de finish op een bergtop. Het is natuurlijk geen hooggebergte, het blijft redelijk eenvoudig maar er zijn toch behoorlijk wat tijdsverschillen en dat is goed, dat is anders dan voorheen.

Om op hetzelfde niveau te staan als Paris-Nice of de Dauphiné heeft de wedstrijd op zijn minst een tijdrit nodig denk ik ...

* alhoewel de organisator dit jaar met de finish op de top van Willunga Hill geprobeerd heeft hier verandering in te brengen
** nee Jérémy, die heet al 2 jaar lang de UCI WorldTour ;-)

VW : Terug in Frankrijk was je volgende wedstrijd de Tour Med. De weersomstandigheden waren daar niet echt hetzelfde, met sneeuw en daarom behoorlijk wat veranderingen in het parcours. Heeft dat jullie strategie die, als ik me niet vergis, draaide rondom Yauheni Hutarovich voor de sprints en Thibaut Pinot voor de Mont Faron (die uiteindelijk niet beklommen werd), in de war gegooid?
JR : De sneeuw zorgde inderdaad voor behoorlijk wat veranderingen maar op de fiets zelf hebben we geen last gehad van het slechte weer. Het was natuurlijk wel koud maar dat was een droge kou dus dat is niet echt vervelend zolang je goed aangekleed bent. Gelukkig hadden we geen smeltende sneeuw die op ons neerdaalde. Meer landinwaarts lag er op bepaalde plaatsen nog sneeuw en was het soms zelfs glad. De organisator wist de juiste beslissingen te nemen zonder daar al te lang over te doen om zodoende ieder risico te vermijden. Dat is een complimentje waard!

Wat betreft de wedstrijd: deze kent vaak een finish met een sprint dus met onze huissprinter in de ploeg hebben we alle kaarten op hem gezet. We hebben de koers vaak gecontroleerd en voorop gereden om deze reden. In de finale hadden we inderdaad het idee om iets te doen met Thibaut Pinot en eventueel Rémi Pauriol maar aangezien de Faron uiteindelijk niet beklommen werd, werd er gefinisht op een minder steile klim dan de Faron en was hij dus een beetje teleurgesteld ... Uiteindelijk denk ik dat de winnaar van het eindklassement sowieso toch dezelfde zou zijn geweest gezien zijn prestatie in deze wedstrijd.

VW : En zo eindigde de wedstrijd dus met een rood vlaggetje bovenop deze klim ... De Tour Med werd gewonnen door Jonathan Tiernan-Locke die, net als jij, vervolgens verder ging met de twee etappes van de Tour du Haut Var. Ook daar reed hij op indrukwekkende wijze, met name in de tweede etappe, en wist hij wederom het eindklassement te winnen. Kende jij deze renner voor dit seizoen?
JR : Nee, nee, ik kende hem helemaal niet want hij reed vorig jaar bij Rapha-Condor en ik geloof niet dat ik wedstrijden met hen gereden heb. Dit jaar rijdt hij voor Endura maar ik kende hem helemaal nog niet. Hij heeft 3 jaar niet gefietst, van 2006 tot 2009 geloof ik. Aangezien hij onbekend was hebben we wat navraag gedaan om te weten te komen wat hij tot op heden al had gedaan, de journalisten hebben hun werk gedaan en zo kregen we via de media wat meer over hem te horen.

VW : Onder andere dus dat hij vorig jaar al een goede prestatie had geleverd in de Tour of Britain waar hij als 6de eindigde .. en dit jaar begint hij dus meteen goed!
JR : Ja, het winnen van wedstrijden en etappes zoals hij met steeds weer een goed resultaat in de etappeklassementen en een eindoverwinning door alleen één of meerdere etappes uit te rijden, er is duidelijk een verschil, ik vind het knap!

VW : En terugkijkend op jouw eigen Tour du Haut Var, je bent weer eens meegegaan in een ontsnapping, toch?
JR : Ja, in de tweede etappe zat ik in de kopgroep. We waren met 16 man dus was het belangrijk om daar de ploeg te vertegenwoordigen. Na zo'n 120 kilometer kwam er wat beweging in de kopgroep en uiteindelijk reed ik alleen voorop met Arashiro, vervolgens met z'n 5en en daarna nog wat andere renners en ten slotte kwam in slechts een paar kilometers iedereen weer samen. Op zo'n 40 kilometer van de finish kwam de rest van de kopgroep weer bij ons aansluiten en vervolgens het peloton en toen zat mijn werk voor die dag er op. Ik had al behoorlijk wat inspanningen geleverd en in de finale ging het dus echt te snel voor mij ...

VW : Je laatste wedstrijd tot op heden was de Boucles du Sud Ardèche afgelopen zondag. Deze eindigde op perfecte wijze met een overwinning voor FDJ BigMat, met Rémi Pauriol, maar ook met Arthur Vichot, de winnaar van vorig jaar, die nu als tweede eindigde achter Pauriol. Beter kun je het haast niet hebben?
JR : Ja, dat was perfect, niks op aan te merken ... wat betreft Rémi wisten we dat hij in vorm was want op de Col d'Eze hadden we een test gedaan met tijdswaarneming en hij had ons daar compleet verslagen. Hij heeft mij zelfs ingehaald en finishte uiteindelijk 1 minuut 30 sneller dan ik, dus dat was voor mij een beetje teleurstellend aan het einde van de training maar dat hoort erbij, trainen blijft belangrijk ... Hij had ons daar behoorlijk wat laten zien, dus we wisten dat hij goed zou rijden. Wat betreft Arthur, voor wie het de eerste wedstrijd was na zijn blessure***, wisten de ploegleiders niet zo goed wat ze van hem konden verwachten maar we wisten wel dat hij best goed in vorm was want hij was al snel weer op zijn hometrainer geklommen en vervolgens weer op de fiets op de weg. Hij kwam in goede conditie naar ons trainingskamp en tijdens de training leek hij in vorm. Tijdens de wedstrijd ben ik in een aantal ontsnappingen meegegaan en zo kwam ik uiteindelijk in een kopgroep van zo'n 30 man terecht maar in het slotstuk vielen er beetje bij beetje renners weg. Aangezien ik wist dat Pauriol en Vichot in vorm waren en aangezien ik al behoorlijk wat inspanningen had geleverd voor het laatste rondje, heb ik me voor hen opgeofferd in de laatste ronde aangezien ik zelf toch niet kon winnen. Ze eindigden uiteindelijk op de eerste en tweede plaats en dat is natuurlijk perfect. Uiteindelijk hebben ze het heel goed afgemaakt zonder mijn hulp!

*** in een ongelukkige valpartij tijdens de Ster van Bessèges, brak Arthur Vichot zijn sleutelbeen

VW : Je had het net over de Col d'Eze en de training die jullie daar gedaan hebben. Kijkend naar de toekomst, zondag begint Paris-Nice 2012. Hebben jij of de ploeg daar bepaalde doelstellingen?
JR : Ik denk dat we zullen proberen toe te werken naar twee doelen: een etappeoverwinning voor (Yauheni) Hutarovich en een goed eindklassement voor (Rémi) Pauriol en (Arnold) Jeannesson. Daarnaast zullen renners als Sandy (Casar) en ik wat vrijheden hebben om te proberen met een onstnappingspoging een etappe te winnen, maar het gaat met name om onze sprinter Huta en om de twee renners voor het eindklassement denk ik.

VW : De laatste etappe is de terugkeer van de "historische" tijdrit op de Col d'Eze. Je hebt deze dus onlangs verkend, ben je blij met de terugkeer van deze zware tijdrit aan het einde van de wedstrijd?
JR : (lachend) Nee! Het is echt een hele zware tijdrit. Na het vertrek klim je twee behooorlijk steile kilometers, dan is er een klein vlak stukje en daarna klimt het weer en eindigt het met een kilometer vlak. Een klimtijdrit is nooit eenvoudig te managen, je moet er niet té hard vandoor gaan in het begin want anders kom je nooit boven aangezien je tijdens de klim niet herstelt van je inspanningen. Het is dus een bijzondere manier om een week te eindigen, na 8 racedagen, dat wordt niet makkelijk. Toch vind ik het leuk dat er een tijdrit op het programma staat, dat is weer eens wat anders dan de klassieke etappe Nice > Nice die ook zwaar is maar terug naar de traditie is nooit verkeerd. Zo'n tijdrit draagt bij aan de charme van Parijs-Nice. Hiermee blijft het spannend tot de slottijdrit!

VW : Inderdaad, deze eteppe zou best wel eens een grote invloed kunnen hebben op het slotklassement?
JR : Ja, in deze klim is het zeker mogelijk om belangrijke tijdsverschillen te creëren, geen twijfel mogelijk!

VW : Heb je ook andere etappes van Paris-Nice verkend?
JR : Nee, alleen het laatste stuk van de etappe Sisteron > Nice, de laatste 60 kilometers, aangezien we toch in Nice waren om de Col d'Eze te verkennen ...

VW : Ten slotte, wie zijn jouw ploeggenoten in deze editie van de race naar de zon naast bijvoorbeeld Hutarovich waar we het zojuist al over hadden?
JR : (Pierrick) Fédrigo zou ook een etappe kunnen winnen denk ik, één ding is zeker, hij zou het graag willen. Daarnaast hebben we Cédric Pineau, Sandy Casar, Arnold Jeannesson, Rémi Pauriol, Anthony Geslin en ik ...

Plaats een reactie